Korku değil de takıma duyulan güvenin artık eskisi kadar sağlam olmaması diyelim. Aysal ve Terim ikilisinin dönemini dışarıda tutarak konuşuyorum; Bu takım son 10 yıllık dönemde ölüyü diriltmek gibi garip bir huy edindi. Buna bir hastalık da diyebiliriz. Bu huyu nasıl edindik bilemiyorum anlam da veremiyorum.
Mesela bu senenin örneği 2-2 lik bjk maçı
İlk yarı 2-0 öne geçtik ve eskiden olsa maç bitti derdim lakin biliyordum ki maç bitmedi. Yanlış olmasın bjk'den dolayı değil kendi takımımın huyundan dolayı bitmedi. Maç 2-0 giderken bile normalde gol falan atmaya mecali kalmamış sahada sürünür vaziyette olan takıma bir anda saçma sapan bir gol attırıp diriltiyoruz ve başımıza bela alıyoruz. Tamam riekerink'in hataları var (ki bu maçta bana göre çok büyük yara aldı) lakin bu bir hastalık gibi.
Bu duruma daha bir sürü örnek verilebilir. Benim ilk aklıma gelenler; Kazanmamıza rağmen 4-3 biten Bordeux maçı ve yine aynı sene kendi sahamızda 2-0'dan 3-2 verdiğimiz ve hala daha hatırladıkça küfür ettiğim Hamburg maçı. Bu hastalık da bu dönemlerde baş gösterdi zaten. Polat döneminde bulaştı bize bu hastalık.