"Alamut" u bir gecede bitirmiştim. 500 küsür sayfaydı yanlış hatırlamıyorsam. Lisedeydim, ertesi gün mat sınavım vardı, ama bırakamadım elimden
Sınav nasıldı hatırlamıyorum ama... Kitabın son 60-70 sayfasında Hasan Sabbah çok fena felsefe yapıyordu, kitabı bitirdim baktım oraları hiç anlamamışım ertesi gün yeniden okudum oraları
7-8 aydır adam gibi kitap okuyamadım. Olasılıksız, Bye Bye Türkçe bir de Lord Kingros'ın Osmanlı'sını okudum. Bir yıl bile olabilir bunları okuma sürem.
Nedeni ise Stephen King... Kara Kule'yi bitirdikten sonra hiçbir kitaptan tat alamamaya başladım. Halbuki uyarmıştı daha serinin başında sai King, "Sayfaları bitirmek için okuma sadık okuyucu, öğütmeye çalışma" diye. Ama o kadar da akıcı yazmış ki duramıyorsun 7 kitaplık seriyi çok kısa sürede bitirdim, bitirdiğim an dumur oldum, pişman oldum, bir hafta kendime gelemedim. Cidden başka kitap da okuyamıyorum keyifle... Off king off...
Ekşide okumuştum seriyi 30 yılda okuyan var. Zaten 33 yılda tamamlıyor. O ne büyük hazdır tahmin edemiyorum. Adam yazmış ilk kitabını aldığımda 16 yaşımdaydım, şimdi 36'yım çocuklarım, karım var ama hala aynı heyecanı hissediyorum diye...
Stephen hayranlarından gelen mektupları koymuştu bir kitabın arkasına. İnsanlar yalvarıyordu. Bir kadın vardı ölümcül hastaymış, raporlarıyla falan birlikte göndermiş hem de. "Lütfen Roland kuleyi bulabilecek mi söyleyin!" diye yalvarıyordu. Ama söylememiş, daha doğrusu söyleyememiş. Çünkü kitap kendi kendisini yazar ona göre ve herşey zamanında olmalıdır.
Benim kitapla tanışmam ise çok enteresandı. Kaderdi adeta. Bir otobüs yolculuğu öncesinde canım sıkılmasın diye bir kitap alayım dedim. Dükkana girdim. Elime aldığım ilk kitabın ilk sayfasını açtım, o cümleyi okudum, aşık oldum. Evet, cidden kaderdi...
Siyahlı adam çölde kaçıyordu, silahşör de peşindeydi...
