ne rahat izlemesi yahu.
Fena stres yapmistim o godugumun playoff yüzünden. Bi sekilde sampiyonlugu bu lavuklara kaptiracaz diye ödüm kopuyordu. Maci izlerken cok zor anlar yasadim. O kadar zordu ki, bitis düdügüyle birlikte hala sevinemiyordum, hala olayin farkinda degildim. Sonra biraz kendime geldim evi yiktim, resmen yiktim. Annemin sevinc göz yaslarini daha dün gibi hatirliyorum. Kadincagiz, sampiyonluktan ziyade, benim bu denli sevinmeme seviniyordu ve göz yasi döküyordu. Simdi acip izlesem yine icim kipir kipir oluyor, hatta kendi kendime diyorum, nasil dayanmis yahu bu heycana.
Cumartesi cikip oynayacaz, yeniliriz yeneriz bilemem. Ama biseyi kesin olarak biliyorum ki, bu Galatasaray Sevgisi cok farkli bisey. Maglubiyette dünyayi basina yiktigi gibi, Galibiyette de herseyi unutturup dünyayi güllük gülistanlik gösterebiliyor.
Iyi ki Galatasarayliyim...