Rahmetli babam ile izledigimi hatirliyorum. Kendisi fenerliydi. Penaltilar atilinca evimizde bi gurultu vardi. Babam herkesi susturup penaltilara odaklanmisti. Popescu golu attiktan sonra ona bakmistim. Benim aklindan gecen: bak baba Galatasaray fener den daha iyi takim, anla artik. O pek oyle seylerle mesgul degildi. Gozunde gordugum sey sevinc ve gururdu. Bir Turk takimi avrupa sampiyonu olmustu.
Şampiyonluk maçına çıktığımız Kadıköy'deki 0-0'lık maçta 3 kilo filan vermiştim. UEFA Kupası'nı, Süper Kupa'yı filan düşünemiyorum bile.sevgili samet ,
bu tarihi mac ve super kupa macimiz dan sonra - bizim ligi izlemeyi salt bizim maclar ve derbiler haric biraktim . uefa maclarimizi da eskisi gibi adrenalli izlememeye dikkat ediyorum. o yillardan bugune sonrasindaki derbilerimizi de -kalbime- guvenmedigim den dolayi yillardir banttan izlerim . velhasil , kendi ozelestirim de cikan sonuc ; once saglik .
@Aras Şimşek , @Onur Adıbelli , @Murat Durmaz , @Ata B. Oğuz , @Arif Doğan Karakaya
saygi ve selamlar
Gereği yok zaten eskidi artık 25 yıl. O tarihte doğanlar evlendi çoluk çocuk sahibi
Bir gurur vardı kaybetseydik yine de takımla gurur duyulurdu ama inançda vardı. Kaybetseydik de gururlu olurduk.
2007'de ana haber izliyordum bu maçın haberini yapiyorlardi ve şöyle yazıyordu;
Tam futbolu sevmeye başladıgim zamanlardi.Haber bültenleri hergun finali bekliyordu Danimarkadaydi hepsi.Final başladıginda gerçek anlamda hayat durmuştu kimseden çıt çıkmıyordu.Devre arasında bilerek elektrikleri kesmislerdi muhtemelen fenerlidir.Sonra maç başladiginda gelmişti.Popescunun penaltisinindan sonra salonda hepimiz zipliyordur ev ahalisi olarak.
kutlamalara çıktık bir kamyonun damperine ne ara çıktığımı da hatırlamıyorum. Az kalsın tepesinde tezahürat edeceğim derken düşüyordum sabah gün ağırırken yurda geldiğimi hatırlıyorum. Ses kısılmış, yorgunluktan bitap düşmüşüm. 25 sene geçmiş vay be. Yaşlandık yaşlandık. Dün gibi hala…
