Benzer bir tecrübeye maruz kalmış biri olarak kendi yaşadıklarımı anlatabilirim. Çevremdekilerin tavsiyesi sevmiyorsan zorla bir anda ayrıl şeklindeydi ama vicdanım el vermiyordu ve açıkçası kendisine zarar vermesinden de korkuyordum.
Önce derslerim, ailem ve başka sorumluluklarım bahanesiyle görüşme sıklığımızı azaltmaya başlamıştım. Başlangıçta kabul etmese de sonraları kabullenmişti bu durumu. Kız bu dönemde farkına varmıyor senin ondan kaçmak istediğini..
Daha sonraki buluşmalarımızda hep onun sorunları ile ilgilenip, ailesiyle yaşadığı problemlerin çözümü hakkında konuşmaya çalışınca zamanla rahatsızlık duymaya başladı. Bir araya geldiğimizde o ikimizden bahsederken ben hep ondan ve problemlerinden bahsediyordum. Erkek arkadaşı olmaktan çok onun sorunları ile ilgilenen bir dostu rolüne bürünmeye çalışmıştım yani.Yalnız bu iş kolay değil sabır istiyor ve ben bir psikologdan da tavsiyeler almıştım.
Zamanla bazı şeyleri kabullenmeye başladı, hatta sorunları azalmaya başlamıştı, önceden evdekilerle konuşmaktan mümteni biriyken yavaş yavaş durumlar değişmeye başlamıştı. Bir defasında telden ulaşamayınca evine gitmiştim. Annesiyle kuaförde olduklarını öğrenince mutlu olmuştum. Artık ilgisinin benden başka yönlerine kaymış olması önemliydi..
Gel zaman git zaman uygun bir ortam oluştu, artık bahane olarak öne sürdüğüm şeyleri anlayabiliyordu, kendisinden kaçmaya çalıştığımın da farkındaydı. Ben de bir süre sonra kendisine onu sevmediğimi, ayrılmamız gerektiğini söyleyebilmiştim ve sorunsuz bir şekilde ayrılmıştık. Geçen sene biriyle evlendi kız..
Yine de herkesin yöntemi farklı olabilir. Bu arada forum da bu tarz konular için uygun değil gibi, tavsiyeden çok eleştiri okuman normal.
Önce kuş, şimdi de bu mevzular sırada ne var acaba..