165.hep sordular "niye necati ateş yüzüne bile bakılmadan gönderildi?" diye. muhtelif konularda futboluyla alakası olmadığını, bundan böyle kulübün kapısından içeri giremeyeceğini yazmıştım. fenerbahçeli olup olmaması beni ilgilendirmez mesela. adam gibi futbolunu oynasın yeterdi. ergün penbe de fenerliydi, suat kaya da. ama galatasaray'da sembol oldular. onlar galatasaray'a, galatasaray da onlara çok şey borçludur. bir gün yavşakça hareket ettiklerini gören ya da duyan var mı? yok, çünkü adamdılar. fernando torres'in sembol olduğu, deyim yerindeyse kendini bildiğinden beri formasını giydiği atletico madrid'de parladığı, patladığı yıllarda, real madrid'den gelen transfer tekliflerini üst üste geri çevirirken yayınlanan röportajını asla unutamam. kulübüne sadakatine hayranlık duymuştum. bir gün gördük ki, kolunda "you'll never walk alone" dövmesi var. ertesi sezon kendisini liverpool formasıyla gördük. buna ihanet diyebilir misiniz? kaç atletico madrid taraftarı böyle düşünmüştür bilmiyorum. ama emin olduğum bir şey var ki, liverpool'a değil de real madrid'e gitseydi, milyonlarca insanın canı yanacaktı, kalbi kırılacaktı.
türk futbolunun bu kadar romantik olmadığının farkındayız. profesyonelliğin henüz dilde klişe, sözleşmede bir madde olduğunda hemfikiriz. ki bu böyle olmamış olsaydı, biz dünyanın en geniş insanları olsaydık dahi, sen galatasaray'da oynarken, o kulüp için goller atıp, yüzüğünü öperek o kulübün taraftarlarına koşarken, o kulüpten milyon euro'lar kazanırken fenerbahçe forması giyer, pişmiş kelle gibi sırıtıp bu fotoğraflarını takım arkadaşlarına çok iyi halt etmişsin gibi gösterirsen, insanları en hassas oldukları konuda sabır testine sokmaya kalkarsan, bedelini ödemek zorunda kalırsın. kimi seversen sev, kime bağlı olursan ol ya da her kim olursan ol, fark etmez...
(tek ihtimali olan insanlarin hikayesi)
satacaksınız işte
